دلنوشته های من

قلبم بی تابانه بهانه ی کسی را میکند که بار سفر بسته و رفته است

رفته و چقدر زود از یاد برده که

نگاهی بی صبرانه منتظر نگاه های اوست

که چقدر آغوشی تشنه ی بغل های اوست

و این قلب دیوانه ی من باید رنج بکشد و صبوری کند.

تا از یاد ببرد صاحبش را...

تا عشقی که سراسر وجودش را به لرزه می انداخت را فراموش کند

و فراموش کند که روزی کسی بود...

که برایش زندگی بود

پ.ن:یه ستاره ی خیلی خوشگل اومده کنار ماهم.ینی چی...

جان خواهم از خدا، نه یکی بلکه صد هزار ★★★تا صد هزار بار بمیرم برای یار

من زارم و تو زار دلا یک نفس بیا★★★تا هر دو در فراق بنالیم زار زار

از بس که ریخت گریهٔ خون در کنار من★★★پر شد از این کنار، جهان، تا به آن کنار

در روزگار هجر تو روزم سیاه شد ★★★بر روز من ببین که چه‌ها کرد روزگار

چون دل اسیر توست، ز کوی خودش مران ★★★دل‌داریی کن و دل ما را نگاه دار

کام من از دهان تو یک حرف بیش نیست★★★ بهر خدا که لب بگشا، کام من بر آر

چون خاک شد هلالی مسکین به راه تو ★★★خاکش به گرد رفت و شد آن گرد هم غبار

پ.ن:ماه امشب خیلیی خوشگله :)

نمیدانم کدام یک بیشتر درد داشت..

فراموش کردن یا فراموش شدن؟!

...

به هرحال

.

فراموش میکنم فراموش شدنم را :)

ناله از دوری آن کن که تو را می فهمد

عشقِ خود صرف همان کن که تو را می فهمد

دردِ دل ، شعر قشنگ ، این همه احساسِ لطیف

به کسی این سه بیان کن که تو را می فهمد

نوجوانی و جوانی چو بهاریست به عمر

پای آن ، عمر خزان کن که تو را می فهمد

دل به هر بار غم و درد فرو می ریزد

به کسی پس نگران کن که تو را می فهمد

عاشقی سود ندارد به خدا من دیدم

پای آن یار زیان کن که تو را می فهمد

اشک وصل است به خون دل و آن شاهرگت

بهرِ آن اشک روان کن که تو را می فهمد

گر غمت خلق بدانند شماتت بکنند

پیشِ آن سرت عیان کن که تو را می فهمد

بگذار هر که دلش با تو نباشد برود

به کسی هی تو بمان کن که تو را می فهمد....

.

.

.

.

.

‌.